Eind 2023 vernamen we het jammerlijk nieuws van het overlijden van Joris De Snoeck, een van de oprichters van Avansa in 2003 (toen nog Vormingplus). Joris heeft zijn stempel op onze organisatie gedrukt en we zijn blij en dankbaar hem gekend te hebben.
Joris was zelf van 1976 tot 1989 educatief stafmedewerker bij de Oost-Vlaamse Volkshogeschool, van 1996 tot 2003 lid van de raad van bestuur van de Stichting- Lodewijk de Raet. De regionale ontwikkeling van de Vlaamse Ardennen en de Leiestreek, Zuid-West-Vlaanderen, lagen hem nauw aan het hart. Via de toenmalige Regionale Comités zette hij zich daar toentertijd sterk voor in. Joris had ook een rotsvast geloof in vorming en pluralistische dialoog als motor van persoonlijke en maatschappelijke ontwikkeling. Vandaar zijn grote inzet bij de voorbereiding en de oprichting van Vormingplus, waar hij zijn idealen in herkende. Joris bleef vele jaren deskundig, aimabel en betrokken in de raad van bestuur tot zijn verhuis naar de kust na zijn pensionering.
Dat zijn visie inspirerend was en is, getuigt hijzelf in een interview uit 2015:
“Ik schreef in december 2002: “De regionale volkshogeschool Zuid-Oost-Vlaanderen is een deelnemersgerichte VHS, dicht bij de bevolking, een plaats voor pluralistische ontmoeting, gesprek en competentieontwikkeling. Het wil een bron zijn voor vernieuwing in dit mooi stukje Vlaanderen. Als instelling is het een toonbeeld van vernieuwende dialoog en van een lerende samenleving.”
Ik was – ben – er van overtuigd dat een Volkshogeschool een plaats is waar mensen komen om te leren, maar waar de manier waarop minstens even belangrijk is als de inhoud. Mensen leren dikwijls meer over de aard van de relaties in de groep, het soort leiderschap van de cursusbegeleider, de kwaliteit van het luisteren en de dialoog, de verdraagzaamheid voor andere opinies, de deelnemersgerichtheid, dan over het thema. Het onderwerp is belangrijk maar mensen komen terug omwille van de kwaliteit van de ontmoeting en het gesprek.
Deelnemersgerichtheid – een ander woord voor klantgerichtheid – is daarbij voornaam. Een ‘market-in – benadering’ eerder dan een product-out aanpak zoals vaak in het onderwijs. (Wij weten wat jullie moeten weten, wat goed is voor jullie en het komt er op aan dat wij het verkopen, maar jullie zullen het slikken, of je nu wilt of niet).
Ik ben er ook van overtuigd dat een organisatie zelf moet zijn als het product dat ze aflevert. Je kan niet bouwen aan kwaliteitsvolle relaties als je geen sterk team hebt en als de raad van bestuur en daarvóór het regionaal overleg niet naar elkaar luistert of niet kan samenwerken. Je kan niet methodisch vernieuwend werken als je geen lerende organisatie bent.
Mijn beeld was dat van een volkshogeschool waar relationeel organiseren centraal staat, met sterke teams, met leiderschap gebaseerd op vertrouwen en gelijkwaardigheid, met aandacht voor vernieuwing en gebruik makend van moderne managementtechnieken om hieraan gestalte te geven. Alleen al door er te zijn zou het landschap van de regio – toch wat behoudend, met weinig dynamiek – anders zijn.
Als dat geen uitdagend beeld is, een sterke motivatie dus.”